روایت زندگی مردی که قهرمانی‌اش به پایان نرسید

روایت زندگی مردی که قهرمانی‌اش به پایان نرسید

«غلامرضا قربانی»؛ پهلوانی که ناتوانی را به قدرت بدل کرد

سعدی، استاد سخن، گفته است:

«مرد نیک‌نام نمی‌میرد هرگز؛ مرده آن است که نامش به نیکی نبرند.»

و چه مصداقی روشن‌تر از این کلام می‌تواند باشد برای مردی که نامش هنوز با نیکی و امید در ذهن‌ها زنده است؛ پهلوانی از دیار فریدن که جسمش آرام گرفت، امّا روح پهلوانی‌اش هنوز الهام‌بخش انسانیت است.

به گزارش دنیای اسرار ،پهلوان غلامرضا قربانی، زاده‌ی مردادماه سال ۱۳۵۶ در شهر داران، نمونه‌ی انسانی است که قهرمانی‌اش تنها به تشک کشتی محدود نبود. او در خانواده‌ای هفت‌فرزندی، فرزند نخست بود؛ خانواده‌ای که با دو دختر و پنج پسر، ریشه در عشق و تلاش داشتند. پدر و مادرش امروز در میان ما نیستند، اما تربیت و ایمان آنان همچون نوری، در رفتار و منش غلامرضا جریان دارد.

عشق به کشتی از کودکی در وجودش شعله‌ور بود. همان علاقه، انگیزه‌ای شد تا بعدها همه‌ی برادران راه او را ادامه دهند. شب‌های خانه‌ی پدری‌شان همیشه پر از شور بود؛ حیاطی که در آن برادران به شوخی و جدل جوانانه روی خاک کشتی می‌گرفتند و تماشاگرانشان خانواده و فامیل بودند. در همان فضای صمیمی، بذری کاشته شد که بعدها به باغی از پهلوانی و صبوری بدل گشت.

اما روزی رسید که زندگی او ورقی تازه خورد. بیماری آرام‌آرام از راه رسید. در ابتدا گمان می‌کرد خستگی یا ضعف گذرایی است، اما با گذشت زمان راه رفتن دشوار شد، دستان نیرومندش ناتوان گشت. با این حال، غلامرضا تسلیم نشد؛ روح ورزشکارانه‌اش حتی در رنج نیز زنده بود. تصمیم گرفت از درد خود پلی بسازد برای نجات دیگران. راهش را در خدمت به بیماران ای‌اِل‌اِس و نوروپاتی یافت و همه‌چیزش را وقف همین خدمت کرد.

حسین رضازاده، رئیس مجمع خیرین سلامت، درباره‌اش می‌گوید:«اولین‌بار که با او صحبت کردم، اشک امانم نداد. گفتم خدایا، این‌ها حجت هستند برای ما. خیلی‌ها سالم و مرفه‌اند، اما صدای درد مردم را نمی‌شنوند؛ و او، با همان رنج و ناتوانی، خود را وقف دیگران کرده بود. هر روزش امتحان صبر بود و هر حرکتش، درسی از انسانیت.»

محمد زارعان، مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای‌اِل‌اِس و نوروپاتی (جانا)، که سال‌ها همراه او بوده، خاطره‌ای چنین بیان می‌کند:«روزی برای پیگیری مسائل بیماران مجبور شدیم با وجود حال نامساعد غلامرضا، به تهران برویم. مسیر شش‌ساعته برای ما نه ساعت طول کشید؛ مدام مجبور بودیم او را روی کف خودرو بخوابانیم تا درد کمتری بکشد. با وجود این شرایط سخت، در جلسه‌ای با آقای جمالی‌نژاد، معاون وزیر کشور، شرکت کرد تا شاید بتواند حمایت‌هایی برای بیماران به دست آورد. آن‌قدر با اراده بود که انسان از دیدنش شرم می‌کرد.»

غلامرضا قربانی در سال‌های پایانی عمرش رؤیایی بزرگ در سر داشت؛ ایجاد نخستین کلینیک جامع بیماران ای‌اِل‌اِس و نوروپاتی در اصفهان. رویایی ملی که با لطف شورای اسلامی شهر اصفهان، زمینی ۵۰۰ متری در سپاهان‌شهر برای آن اختصاص داده شد. او تا واپسین روزهای عمر، پیگیر طراحی و اخذ مجوزها بود و لبخندش حتی در روزهای سخت درمان، امیدی برای بیماران دیگر به‌شمار می‌رفت.

محمد زارعان درباره او می‌گوید:«هر روز از سپیده‌دم تا شب برای بیماران تلاش می‌کرد. گاهی بالا رفتن از چند پله برایش ممکن نبود، اما می‌گفت: من هنوز کار دارم. هنوز مردم چشم‌انتظارند.»

و در واپسین روزها، جمله‌ای گفت که در ذهن همه یارانش حک شد:«ما بیماران از روزی که تشخیص می‌گیریم، با مرگ زندگی می‌کنیم؛ اما نه از آن می‌ترسیم و نه پشیمانیم. فقط امیدواریم کارنامه‌ای نیک از خود برجای بگذاریم. کاش آدم‌های سالم هم گاهی به این فکر کنند.»

او در ۱۲ بهمن ۱۳۹۸ چشم از جهان فروبست، اما مسیرش همچنان ادامه دارد. پس از درگذشتش، محمد زارعان مسئولیت مدیریت جمعیت «جانا» را برعهده گرفت و اکنون، با همراهی خیرین و خانواده بیماران، مسیر آرمان‌های غلامرضا قربانی با قوت پی گرفته می‌شود.

روح پهلوان آرام گرفته است، اما یاد و راهش زنده است. همان‌گونه که سعدی فرمود:«مرد نکونام نمیرد هرگز…»

و غلامرضا قربانی بی‌تردید یکی از آنان است؛ پهلوانی که با ناتوانی جنگید و جاودان شد.

تنظیم :روابط‌عمومی جمعیت حمایت از بیماران ای‌ال‌اس و نوروپاتی (جانا)مریم یراقی