به گزارش دنیای اسرار، مجتبی اکبری معلم مدرسه استثنایی مدرسه کامیار شهر عسگران در شهرستان تیران و کرون است که اقدام به ساخت یک گلخانه برای دانش‌آموزان استثنائی کرده است.

او در مورد زمینه شکل‌گیری این ایده چنین می‌گوید: «در سال ۱۳۸۵ در دانشگاه تربیت‌معلم شهید باهنر استان اصفهان و در رشته آموزش کودکان استثنایی کم‌توان ذهنی مشغول تحصیل شدم و در سال ۱۳۸۷ که وارد فضای کار شدم، آینده شغلی کودکان استثنایی برای من به یک دغدغه تبدیل شد زیرا کودکان کم‌توان ذهنی از حدود ۴ تا ۲۴- ۲۳ سالگی با اخذ مجوزهای کبر سن می‌توانند مشغول آموزش شوند و به پایه دوازدهم برسند اما پس از آن رها می‌شوند و محلی برای کار و فعالیت آن‌ها وجود ندارد.»

مجتبی معقتد است دوران خوش زندگی دانش‌آموزان استثنائی و کم‌توان ذهنی همان دوران حضور در مدرسه است و بعد از دوران تحصیل، شرایط جامعه برای آن‌ها چندان مساعد و مناسب نیست. همین مورد، زمینه را برای دغدغه و دل‌مشغولی او و سایر کادر مدرسه فراهم می‌کند.

آقای اکبری می‌گوید: « قبلاً کارگاه‌های مختلفی در مدرسه احداث شده بود اما موفق عمل نکرده بودند و نتیجه‌ای هم نداشتند؛ زیرا بچه‌ها نمی‌توانستند در این رشته‌ها جذب بازار کار شوند. این موضوع سبب شکل‌گیری ایده ساخت گلخانه شد.»

منطقه تیران و کرون و روستاهای آن به داشتن گلخانه‌های زیاد مشهور است. هوای خوب، خاک حاصلخیر و آب کافی سبب متمایز شدن محصولات گلخانه‌ای این منطقه شده است و مشتریان پروپاقرصی در بازار داخل و خارج از کشور دارد.

در نهایت، کادر مدرسه این ایده را پیگیری می‌کنند و موفق می‌شوند مجوز لازم برای رشته کشت گیاهان جالیزی را اخذ کنند تا اولین کلاس این رشته در مدرسه کامیار، با ۴ دانش‌آموز کلاس دهمی برپا شود.

مجتبی داستان افتتاح گلخانه را این‌طور روایت می‌کند: «برای ساخت گلخانه و اجرایی شدن ایده‌ای که داشتیم نیاز به اعتبار وجود داشت. برای این کار از وجود خیرین بهره بردیم؛ پدر طلبه شهید محمد جدیدی قسمتی از اعتبار موردنیاز برای افتتاح طرح را تقبل کرد و این گلخانه با نام این شهید ارجمند به بهره‌برداری رسید.»

کشت و کار در گلخانه با کشت خیار و آموزش فرآیند آن به دانش‌آموزان آغاز می‌شود. اما کادر مدرسه به این بسنده نکرده و فرآوری خیارشور را هم به آموزش‌ها اضافه می‌کنند. پس از باردهی جالیزها، قسمتی از محصول به‌صورت مستقیم و قسمتی پس از تبدل شدن به خیارشور به فروش می‌رسد.

آقای اکبری در مورد ادامه کار می‌گوید: «پس از کشت خیار که حدود شش ماه به طول می‌انجامد، گوجه زیتونی به کاشت و بهره‌برداری رسید و فرایند اجرای آن نیز به بچه‌ها آموزش داده شد.»

البته به نتیجه رسیدن این طرح، باعث پایان یافتن دغدغه‌های این معلم دلسوز نمی‌شود. طرح گلخانه باعث ساماندهی وضعیت دانش‌آموزان پسر می‌شود ولی دانش‌آموزان دختر باید چه کنند؟

مجتبی در مورد فعالیت‌هایی که برای پاسخ به این دغدغه جدید انجام شد چنین می‌گوید: «مدتی پیگیر کارگاهی حمایتی بوده‌ایم و چندین طرح نظیر بسته‌بندی حبوبات و راسته دوزی لباس ارائه کردیم و برای اجرای این طرح با تولیدی‌های استان و مراکز درمانی برای دوخت لباس بیمار صحبت کردیم که استقبال شد و به همین دلیل بیشتر روی راسته دوزی متمرکز شدیم.»

به نتیجه رسیدن طرح کارگاه راسته‌دوزی نیازمند اخذ مجوز از اداره آموزش و پرورش استثنائی اداره کل آموزش و پرورش استان و اداره بهزیستی و اعتباری بالغ بر ۲۰۰ میلیون تومان است تا چرخ خیاطی، مربی، مشاور و هزینه‌های جانبی را پوشش دهد.

مجتبی امیدوار است که با حمایت‌های دولت و خیران این طرح نیز به سرانجام برسد و فضای مناسب آموزش و حضور این دانش‌آموزان در بازار کار نیز ایجاد شود.

او در این مورد می‌گوید: «این طرح علاوه‌بر دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی، دانش‌آموزان نیمه‌شنوا و ناشنوای منطقه و زنان سرپرست خانواده را نیز پوشش خواهد داد. با این اتفاق، هم طرح قابلیت عملیاتی‌شدن پیدا می‌کند و هم افراد دیگری می‌توانند از اجرای طرح بهره‌مند شوند.»

حالا در خردادماه امسال اولین نیروهای دوازدهمی گلخانه شهید جدیدی مدرسه کامیار وارد بازار کار خواهند شد تا مجتبی اکبری و دیگر معلمان دلسوز این مدرسه، نتیجه تلاش‌ها و دغدغه‌های خود را ببینند. البته تردیدی نیست که این دانش‌آموزان نیاز به حمایت دارند و لازم است گلخانه‌داران منطقه تیران و کرون این دانش‌آموزان را پوشش دهند تا از خانه‌نشین شدن و افسردگی این بچه‌ها جلوگیری شود.